- Details
- Geschreven door: Administrator
- Categorie: Blog
- Hits: 1919
Op 26 maart 2024 staat Gijs zoals altijd precies op tijd klaar om mee te rijden naar Driebergen. Doel is om samen met twee andere vogelvrienden, Marcel en Koen, vijf spechtensoorten in de kijker te krijgen. We weten dat er in de te bezoeken gebieden een redelijke kans bestaat om de vijf spechies daar te zien. We toeren met de auto naar de afgesproken plek en vandaaruit gaan we met zijn vieren op pad. Het weer zit mee, licht bewolkt, matige wind en een redelijk aangename temperatuur.
We starten in mijn favorieten natuurgebied, Heidestein. Tijdens de wandeling horen we overal tjiftjaf en pink (van de vink). De boomklevers laten hun voorjaarsroepje horen, de boomkruipers kruipen achten de stam. De dodaar roept ons al gauw toe vanuit de vijver nabij het theehuis. Er blijken drie dodaars aanwezig te zijn. Drie is toch te veel? Hopelijk gaan ze hier weer broeden, net als vorig jaar. We wandelen verder. Opeens horen we het kenmerkende roepje van de kleine bonte specht. Even zoeken, al gauw weten we hem te vinden. De kleine rakker is druk bezig bij zijn smidse om een dennenappel te pellen. Een hele tijd blijft hij in het zicht. Geweldig! Onze tweede soort, want de grote bonte specht heeft zich natuurlijk al lang laten zien. Dit is de meest algemene soort van de vijf. Na een tijdje wandelen we verder, horen zwarte mezen. Maar waar zitten ze. Veel te ver weg.
In het open gebied horen we al gauw de grote lijster zingen. Boomleeuweriken laten hun heerlijke zang horen (lu lu lu). Een torenvalk verschalkt een vogelbeest. We horen kuifmeesjes, ja daar maakt ieder me gek mee. Mijn favoriete mees. In de verte zien we hem zitten hoop in de top van een kaal boompje. Wel ver weg, maar toch gezien. Helaas zien we vandaag nog geen tapuiten. Die worden wel al in Nederland gemeld.
We gaan het bos weer in, op zoek naar de zwarte specht. Bij de schaapskooi vliegen twee raven. Opeens weer een bekend geluidje. een kuifmees. Dit keer laat hij zich heel goed zien. Zou hij bezig zijn met territoriumafbakening. Is er al sprake van een nestje. Ik hoop het echt. Ik maak een hele serie foto's. Eindelijk de punker goed in beeld. We wandelen door, horen een zwarte specht. Horen is niet scoren. We willen hem zien. We lopen nog een heel stuk verder, maar helaas, wel de bekende zitroep en baltsroep. Maar geen zwarte specht gezien. OK, dan alleen maar gehoord.
Na een tijdje besluiten we nog even naar een andere plek in de buurt te gaan, waar regelmatig middelste bonte spechten worden gezien. We rijden een stukje, drinken ergens koffie. Appeltaart mag niet ontbreken. Dan op pad, we moeten nog twee soorten zien vandaag. Zal het lukken?
Als we het gebied ingaan, horen we al snel de mibo (middelste bonte specht). Maar het roepje komt van ver. De vinken pinken wat weg. Grote bonte spechten in overvloed. Een boomklever verraadt zijn nest. Twee buizerds vliegen over. Maar de twee spechies laten zich niet zien. Marcel en Koen geven het op, Koen wil nog even de steppenkievit en poelruiter zien. Vlakbij Veenendaal. Gijs en ik blijven achter, hopend op toch nog de mibo en groene.
Uiteindelijk wordt ons geduld beloond. Niet een, maar drie mibo's komen plotseling te voorschijn. Yes, eindelijk. De camera's ratelen, genieten. Minstens een kwartier vliegen de spechten om ons heen. Dan verdwijnen ze weer verder het bos in. Voor ons het moment om richting de auto te gaan. Richting de uitgang van het park laat de groene specht zich meestal wel horen. Ook dit keer! We zien er zelfs twee als een speer wegvliegen. Te snel voor een fotoshoot. Maar gezien hebben we hem.
Voldaan stappen we in de auto, vijf spechten gezien en/of gehoord. En dat in een van de mooiste gebieden, die ik de laatste jaren ben tegengekomen.
Ik kom hier gauw weer terug. Bye, bye spechies.
- Details
- Geschreven door: Administrator
- Categorie: Blog
- Hits: 2070
Afgelopen dinsdag (27 februari 2024) ben ik samen met mijn zoon Sander naar de Munnikkenpolder geweest. Doel was om in dit prachtige gebied de tijdelijke slaapplaats te bezoeken, waar in deze tijd van het jaar honderden steltlopers en andere vogels verblijven na zonsondergang. En wat hebben we genoten! Eerst even iets over het gebied.
De Munnikkenpolder ligt in Leiderdorp. Deze polder is ooit in de middeleeuwen ontgonnen door de monniken van het nabij gelegen klooster Engelendael (1396-1577). Een deel van deze historische polder is sinds enkele jaren een stukje nieuwe natuur. Gelukkig voor mens en dier is een aantal jaren geleden besloten de Munnikkenpolder geschikt te maken voor natuur en recreatie. Dit als compensatie voor de vele bomen die moesten verdwijnen om de verbreding van de A4 mogelijk te maken. In dit prachtige gebied verblijven gedurende het hele jaar vele soorten vogels.
Daarnaast blijkt dit natuurlandschap uitstekend geschikt voor trekvogels, die hier tijdelijk verblijven om uit te rusten en zich van het rijkelijk aanwezige voedsel te voorzien.
De mooiste tijd om deze vogels te zien is rond zonsondergang in de maanden februari en maart. Reden genoeg dus om op pad te gaan naar dit stukje polderland in de Randstad.
Ik ben al wat eerder dan Sander aangekomen en fiets de Boomgaardlaan af richting de plassen. Als eerste valt mijn oog op twee strandlopertjes, die zich tussen een aantal ganzen tegoed doen aan weekdieren, vliegen, slakjes, schaaldieren en ander spul in het water. Het blijken bonte strandlopertjes te zijn. Een groepje kuifeenden, vooral mannen, zwemmen gezellig met elkaar op. Ik fiets nog even verder en tot mijn verrassing zie ik in het water een grote groep grutto's staan. Druk foeragerend, maar ook druk bezig om het verenkleed wat te fatsoeneren. Zenuwachtig lopen de steltjes heen en weer, af en toe vliegt er eentje op. Maakt een duikvlucht boven de groep en landt weer wat verder tussen een ander groepje grutto's. Ik tel zeker 90 grutto's (later komen er nog tientallen bij). Wat een heerlijk gezicht al die grutto's, waarvan een groot gedeelte IJslandse zijn. Een ondersoort. Aan de overkant van het water, op de dijk staan zeker 80 scholeksters allemaal prachtig in dezelfde richting opgesteld. Verder zie ik ook nog twee paartjes pijlstaarten in het water.
Ondertussen wordt het al wat donkerder. Fotograferen wordt steeds lastiger. ISO-stand op mijn camera moet niet te hoog worden bij het fotograferen. Gelukkig komt Sander eraan, mooi op tijd om zo de aankomende wulpen te zien arriveren.
We krijgen ook nog gezelschap van een aantal trouwe tellers, die hier regelmatig een telling houden om zo een indruk te krijgen van de hoeveelheid overnachtende vogels. Zo ook Reinier de Man, een trouwe bezoeker van dit gebied. Hij houdt ook een blog aan, schrijft op zijn originele, soms wat laconieke manier over zijn belevenissen. Pas nog over wulpen tellen in dit gebied. Campinghaan en wulpenslurf is ook een aanrader! Dan opeens, vanuit het niets, komt een eerste groepje wulpen aanvliegen. Ze maken nog even een rondje boven het water. De grutto's worden wat nerveus, gaan wat dichter bij elkaar staan om zo ruimte te creëren voor de wulpen. Schitterend om te zien hoe sierlijk de wulpen landen tussen de aanwezige vogels. Als de zon al een tijdje onder is, zien we opeens nog veel meer wulpen aan komen vliegen. Als gauw staat de teller op 400. Wat een aantallen! En heerlijk dat geluid van die jodelende wulpen.
Het is één en al genieten. Wat een spektakel. Waar zie je zoiets moois. En dat onder de rook van Leiden.
Als het te donker wordt, gaan Sander en ik weer huiswaarts. Voor ons een van die onvergetelijk mooie momenten waarin we oog in oog staan met de wonderen der natuur.
